Wandelen is niet alleen een metafoor voor filosoferen, het is ook een zeer geschikte manier om te filosoferen. Niet voor niets waren er veel wandelende filosofen. Van Aristoteles’ peripatetische wijze van lesgeven tot Heideggers Holzwege, en van Rousseaus Overpeinzingen van een eenzame wandelaar tot Nietzsches dialogen tussen de wandelaar en zijn schaduw. Ook nu nog zijn er veel filosofen die het liefst lesgeven terwijl ze heen en weer wandelen voor of tussen hun gehoor. Vanwaar die voorliefde voor het wandelen? Ik denk dat die te maken heeft met de manier waarop wandelend denken een soort eenheid tussen lichaam en geest realiseert.

Paul van Tongeren,  24 september 2021